Sergey Yakunin

Vagonaro Moskvo–Tallin alvenis stacidomon de la urbo Peĉeroj Pskovaj ĉirkaŭ la 5-a matene. Skuiĝante en malnova aŭtobuso sur la vojo al la monaĥejo mi observis ĉi tiun surprize puran okcident-rusan urbeton, ornamitan de malgrandaj belaspektaj dometoj kun turetoj kaj zorge kulturitaj ĝardenetoj. Peĉeroj nur 5 kilometrojn distancas ĝis la limo de Estonio. Post la revolucio kaj ĝis la 1940-a jaro la urbeto apartenis al Estonio, pro tio la monaĥejo restis ne detruita kaj la vivmaniero ĉi tie ne tre ŝanĝiĝis. Kune kun la aliaj pasaĝeroj de la moskva vagonaro mi aliris al la imponaj muregoj de la fortikaĵo. La monaĥejo estis ankoraŭ ŝlosita kaj oni devis atendi ĝis kiam la pordogardisto je la difinita horo malfermos la malnovan ferkovritan pordegon...

Mi baptiĝis tuj post kiam mi finis instituton, en la jaro 1982. Tiam mi estis 24-jara. Same kiel multaj miaj amikoj, mi venis al la Kredo en la instituto. En VGIK estis nemalmulte da bonegaj instruistoj. Pridiskutante tiujn eternajn demandojn, eventojn de la pasintaj centjaroj kaj la problemojn de niaj 70-aj kaj 80-aj jaroj – en aŭditorioj, en amasloĝejoj, en amataj de studentoj malmultekostaj kafejoj kaj dum longaj noktaj vojaĝoj laŭ malnovaj Moskvaj stratetoj, ni akiris firman konvinkon, ke la ŝtato trompas nin, ne nur trudante krudajn kaj absurdajn pritraktojn de historio kaj politiko. Ni tre bone komprenis, ke laŭ potenca ordono de iu persono oni faris ĉion, por ke ni ne povu memstare klarigi por ni la nocion de Dio kaj la Eklezio.

Foje dum varma septembra vespero ni, tiam ankoraŭ junaj novicoj de Pskova kavmonaĥejo, penetrinte laŭ trairejoj kaj galerioj sur antikvajn monaĥejajn murojn, komforte sidiĝis altnivele super ĝardeno kaj kampoj. Dum la parolado ni komencis rememori kiel ni trafis en la monaĥejon. Kaj ju pli longe ni aŭskultis unu la alian, des pli forte ni miris.

Tio estis la jaro 1984. Ni estis kvinopo. Kvar el ni kreskis en neekleziaj familioj, kaj la kvina, filo de pastro, havis preskaŭ la saman ideon pri homoj, kiuj iĝas monaĥoj, kiun havis ni – tute laikaj homoj. Nur antaŭ unu jaro ni ĉiuj estis konvinkitaj, ke en monaĥejon nuntempe foriras nur fanatikuloj aŭ tiuj, kiuj tute malsukcesis en la vivo. Kaj – ankaŭ viktimoj de nereciproka amo! Sed rigardante unu la alian, ni vidis ion tute diferencan... Por mi estis sennecese elpensi ion – ĉio, pri kio vi legos ĉi tie, okazis en la vivo. Multaj el homoj, pri kiuj mi rakontos, vivas ĝis nun.